bəhcət

is. <ər.>

1. Gözəllik.

2. Şadlıq, sevinc, fərəh. Şairəm, təbim dəniz, şeiri-tərim dürdanədir; Bəhcətim, eyşim, sürurim, vəcdim əhraranədir. M. Ə. S.. Sürücünün şərqisində vətən səsi dinlənir; Gah ruhuma bəhcət verir, gah qəlbimə qəm gəlir. A. S..